In juni vertrok ik naar Peru met een klein groepje om een pelgrimage te maken. Het organiseren van de reis was al een pelgrimage op zich. De Paqo’s (lokale Peruaanse sjamanen waar we de hele reis mee maken) zeggen dat de Apus (de heilige bergen) bezoekers op de proef stellen. Nou, dat gebeurde al vanaf het moment dat we de reis gingen plannen. Veel aspirant deelnemers gaven vorig jaar al aan dat ze niet mee konden in juni 2013. We wilden in ieder geval 6 deelnemers en minimaal (echt minimaal) 5 deelnemers. Echter tot een zes weken vooraf aan de reis waren er nog maar twee deelnemers. Op het moment dat ik de reis wilde cancellen, kwam er een ‘halve’ deelnemer. Iemand die de alleen het tweede deel mee kon. Ik stond voor een belangrijke keuze. Liet ik de reis doorgaan of niet. Ik besloot om de reis door te laten gaan, tot grote vreugde van de eerste twee deelneemsters. Ik nam de beslissing op gevoel, tegen alle feitelijkheden in. En twee weken voor de reis… kwam er nog een deelnemer bij.

De vliegreis was ook niet zonder obstakels. Een kapot vliegtuig, een overboekt hotel, terechtkomen in een verkeerd hotel, extra overnachtingen en in Peru wachtte het ontvangstcomité ons geduldig op (ontvingen mijn berichten niet…)

Maar gezellig dat het was met ons reisgezelschap tijdens de reis!

Eenmaal in Peru begonnen we aan de inlooptocht. Normaal in een gebied waar het meestal warm en zonnig is. Deze keer niet. Harde wind, regen en kou. Wat stond ons te wachten? Maar voordat we op reis konden gaan moesten we nog even de betalingen regelen voor de gids, de kok en alle andere zaken van de reis. Helaas werd de betaling geblokkeerd door Western Union. Niet onze fout, maar slechts een beperking van hun diensten in Peru. Uiteindelijk werd dit opgelost, ook dankzij de medewerking van het reisgenootschap. En toen gingen we Op Pad. Ook al hebben we de reis geboekt in juni vanwege het betere weer (ten opzichte van vorige keer in 2011), was het dit maal kouder met meer sneeuw. Kortom een uitdaging voor ons allemaal.

Waarom we dit allemaal hebben mee mogen maken? Het leven bestaat uit bergen en dalen. En voordat we de berg op konden, moesten we door een dal. We hebben dan ook genoten van de pelgrimage. De intensiteit was deze keer vele malen heftiger dan de vorige keer. Zelfs de Paqo’s waren enorm emotioneel op deze – ook voor hun belangrijke – reis. De wandeling die we maakten was van het Indianendorp Qiko richting de berg ‘Apu Huaman Lipa en over de Qoylloriti bergketen. Met Apu Huaman Lipa heb ik zelf een enorme connectie. Het voelde weer als thuiskomen na twee jaar. De grot in deze heilige berg was de plek waar we een ceremonie hielden voor onze connectie met de Apus en Pachamama (Moeder Aarde).

Qoylloriti (Quyllur Rit’i) betekent ‘sterren sneeuw’ of ‘stralende sneeuw’ en deze bergketen is het decor voor het jaarlijkse festival waar tienduizenden mensen op af komen. Wij waren een week na het feest, maar dat hield ons niet tegen om – geheel in de traditie – al dansend en ondersteund door muziek het laatste deel van de tocht te maken.

Tijdens ons verblijf aan de voet van de gletsjer ontving ik mijn initiatie als leraar in deze traditie. Voor mij een een behoorlijk emotioneel moment waarin alle Apus en andere leraren werden ‘opgeroepen’ dit proces te ondersteunen. Het gevoel van dat moment is niet met woorden te beschrijven. Op een gegeven moment waren we de bergen en de aarde aan het bedanken met allerlei gebeden toen er voor mij wat wonderlijks gebeurde. Op de grond direct voor mij – waar ik al een half uur aan het ‘bidden’ was – vond ik opeens een steen. Deze steen was precies gelijk aan de vorm van de berg voor mij waar een deel van de gebeden aan gericht waren. Don Lorenzo (de Paqo) vertelde mij dat dat de berg (Apu) het teken gaf dat ik door de Apu geholpen werd in mijn leraarschap.

En na een paar dagen rust in Cusco liepen we verder naar Apu Ausengate. De meest krachtige berg in de omgeving van Cusco met een hoogte van 6.400 meter. Het weer was nog behoorlijk aan de koude kant. Vaak werden we verrast door sneeuwval. Maar dat maakte het zeker niet minder gezellig in de gezamenlijke tent.

Iedere dag maakte we samen met de Sjamanen (Paqo’s) despacho’s. Dit zijn offers aan de bergen en de aarde met verschillende intenties. Het is een liefdevolle manier om bijvoorbeeld in balans te zijn/komen met de omgeving. Met veel bewustzijn waren we bezig met het samenstellen van deze offers. En de energie die dan vrijkomt bij het verbranden, is heel bijzonder.

In het werken met de Paqo’s was er naast het uitvoeren van ceremonies ook ruimte om de ‘Andes Spiritualiteit’ verder te verkennen. Veel aandacht was er deze keer voor de mannelijke en vrouwelijke energie, respectievelijk de apus en de ñusta’s. Ook iets dat dit jaar bij mij ook speelt. Wat is precies die mannelijke energie en wat is de verhouding met de vrouwelijke energie. Heel interessant waar ik zeker op terugkom.

Peru blijft een magisch land. De energie en de mensen. De manier van denken van de Peruanen en in het bijzonder de Indianen. De reis was er ook een om nooit te vergeten. De energie van de groep gecombineerd met de openheid was iets dat niet te forceren valt maar gewoon ontstaat. Ik heb gezegd dat deze derde keer naar Peru mijn laatste keer zou zijn. Ik ga in ieder geval niet meer ‘jagen’ op mogelijke deelnemers. Als er voldoende mensen komen die vragen of we het nog een keer organiseren, wil ik erover denken.

Bekijk rustig de foto’s en als je vragen hebt, dan hoor ik dat graag. Hieronder een filmpje van de Inti Raymi. Het festival waarin de terugkeer van de zon wordt gevierd en waar wij ook waren. Deze keer was het erg lekker warm en scheen de zon enthousiast zijn licht.